مروری بر مدل‌های کم‌کاری تیروئیدی در موش صحرایی: مقایسه‌ی عملکرد تیروئید در موش صحرایی و انسان

مقدمه: پژوهش‌گران به طور کلی نمی­توانند از انسان به عنوان مدل برای بررسی بیماری­ها استفاده نمایند، زیرا این امر موجب به خطر انداختن سلامت انسان می­شود و نیز کنترل شرایط بررسی در مطالعات انسانی غیر ممکن است. حیوانات از نظر بیولوژی، فیزیولوژی، آناتومی، بیوشیمی، فارماکولوژی و ژنتیک بسیار شبیه به انسان هستند. با توجه به این که سیستم­های عملکردی بعضی از حیوانات شبیه انسان و نیز قابل دستکاری هستند، بنابراین مدل­های مناسبی برای انجام پژوهش‌ها می­باشند و بسیاری از دانسته­های کنونی حاضر در مورد علوم پزشکی از پژوهش‌های اولیه روی مدل­های حیوانی به دست آمده است. در میان حیوانات موش صحرایی جز پرکاربردترین آن‌ها برای ایجاد مدل­های مختلف می­باشند که داری عمر کوتاه بوده و تولید نسل­های زیاد از آن در دوره‌ی کوتاه و مطالعه روی تمام مراحل زندگی آن امکان پذیر است. در میان سیستم­های فیزیولوژیک بدن، غده‌ی تیروئید دارای نقش مرکزی در تکامل انسان بوده و برای عملکرد طبیعی تمام بافت­ها در تمام عمر مورد نیاز است. مدل­های کم‌کاری تیروئیدی موش صحرایی به علت شیوع بالای این بیماری در انسان بسیار مهم بوده و توسط روش­های مختلف شامل برداشت تیروئید، استفاده از داروهای ضدتیروئیدی و تغییرات ژنتیکی به وجود می­آیند. هدف پژوهش حاضر بررسی ویژگی­های غده‌ی تیروئید موش صحرایی و مقایسه­ی آن با انسان و مرور انواع مدل­هایی بود که برای ایجاد کم‌کاری تیروئید به کار می­روند. نتیجه‌گیری: روش‌های دارویی برای ایجاد کم‌کاری تیروئید در موش صحرایی ارزان و در دسترس بوده و به سادگی قابل استفاده می‌باشد، ولی ممکن است عملکرد قسمت‌های دیگر بدن را نیز تحت تاثیر قرار دهد.